ความเงียบหลังการแพ้พูดมากกว่าชัยชนะ

ผมนั่งบนอัฒนสถานบรัมปตัน เมื่อนาฬิกาปล่อยสัญญาณตอนเวลา 0-1: ไม่มีเสียงเชียร์ ไม่มีคำร้อง เฉะนั้นจึงมีเพียงลมหายใจ—ช้าและตั้งใจ—ราวกับฝูงชนลืมวิธีเฉลยฉลองแล้ว แบล็คเนาไม่ได้ชัยชนะด้วยเสียง喧哗;但他们ชนะด้วยความเงียบ สองเดือนต่อมา ในเกมกับแมพโทเรล มันเป็นศูนอล-ศูนอล อีกครั้ง: ไม่มีพลุไฟ อีกครั้ง: ไม่มีฮีโร่ เพียงสองทีมหมุนรอบกันเหมือนผีวิญในสนามที่ปฏิเสธจะกลายเป็นสิ่งใดๆ ที่ louder กว่าความทรงจำ เข็มนาฬิกาผู้ตัดผ่านเวลา14:39; เข็มนี้ไม่มีผู้ชนะ—แต่เราทุกคนรู้ว่ามันหมายถึงอะไร นี่ไม่ใช่กลยุทธศาสตร์หรือสถิติ—แต่คือการมีอยู่ในความว่างเปล่า ในลีกที่สร้างจากสง่าและควบคุมอารมณ์ การชนะวัดจากประตู—but จากความเงียบที่ห่างระหว่างลมหายใจ แบล็คเนาไม่จำเป็นแฟนเสียงดังเพื่อมามาก—they are the ones who remember what football is when the crowd leaves.