เมื่อการผ่านครั้งสุดท้ายกลายเป็นคำอธิษฐาน

ผู้ฝึกตอนตีสามโมง

ฉันมักนั่งบนม้านหลังเที่ยม มองเด็กๆวิ่งซ้อมโดยไม่มีกล้องหรือสื่อ—มีเพียงลมหายและเงา shadow พื้นสนามหนาว แต่มันไม่ว่างเปล่า เพราะยังมีคนที่เชื่อในความหวังที่ซ้ำซาก

การตกชั้นที่ไม่สิ้นสุด

เลสเตอร์ซิตี้ไม่ปลด Nigel เพราะเขาล้มเหลว—แต่ปลดเพราะเขาปฏิเสธที่จะเลิกเชื่อว่าฟุตบอลอาจมากกว่าคะแนนบนตาราง เขาเห็นทุกการผ่านเป็นบทเพลงแจ๊ส—ปรับแต่ง ไม่สมบูรณ์ และมีชีวิต ในเกม 19 ครั้ง การชนะสองครั้งยังไม่พอ—แต่พวกเขายังคงเล่นต่อ

คนเงียบที่ได้ยินเสียงเงียบ

Shawn Dych มาโดยไม่มีถ้วยรางวัล แต่มีเทปบันทึกของเกมเก่าๆ ที่ถูกเล่นในสนามฝนเปียกAcross อังกฤษ เมืองที่ถูกลืม เขาพูดน้อย—hearing เขาฟัง เพื่อเขา การครอบครองไม่ใช่การควบคุม—แต่คือความยินยอม เขาทราบว่ากลยุทธศาสตร์ไม่ได้ถูกวาดจากข้อมูล—แต่ถูกสลักจากความเงียบ

พื้นสนามไม่มีว่างเปล่า

ฉันเคยคิดว่าความสำเร็จวัดจากตำแหน่งบนตารางจนกระทั่งพบหญิงชราอายุ86ปี—who พูดกับฉันว่า ‘หากคุณเป็นเขา… จะยังคงอยู่ไหม?’ เธอไม่ต้องการคำตอบ เธอแค่มองรอ