ทำไมต้องละทิ้ง 4-2-3-1?

การปฏิวัติเงียบในบาร์ย

บาร์ยไม่ใช่แค่ลีก — มันคือวัดแห่งการต่อสู้ โดยก่อตั้งขึ้นปี ’98 เพื่อปลดปล่อยกลยุทธศาสตร์ของชนชั้นสูง มันคือบทกวีของการเล่นบอลในช่วงท้ายเกม

เสนานแห่ง 4-2-3-1

ฉันเห็นโวลตาเรดอนดา vs อเว่ย เสมอ 1–1 รูปแบบ 4–2–3–1 ดูสง่างามบนกระดาษ แต่ xG? อเว่ยสร้างแค่ 0.8 เป้าหมายคาดการณ์โดยไม่มีการยิงเป้าหมายเลย เพราะหมายเลขแปดจมลึกกลางสนามและทำให้แนวรับขาดแคลนแรงกดดัน

การเติบโตของทีมความเสี่ยงต่ำ

คลิติบาพ่ายวิลาโนวา 2–0 — ไม่มีดาวหรือชื่อใดๆ เพียงโครงสร้างเท่านั้น พวกเขาไม่พยายามจะทำประตู;但他们ใช้แรงกดดันอย่างหนักแน่น แนวรับของพวกเขาคือกำแพงที่ถูกสร้างจากความเงียบ — มีผู้เล่นหกคนคงรูปร่างเหมือนระฆังคริสตจักรในยามดึก

เพราะข้อมูลไม่โกหัว (แต่โค้ชทำ)

เท็งฮากเน้นความไหลลื่น — เมื่อคู่แข่งมีผู้เล่นสองคนอยู่ข้างหน้าคุณ…คุณไม่ได้มองฟุตบอลอีกแล้ว คุณกำลังมองค่า xG ซึมซึมออกเหมือนหมึกบนคีย์บอร์ด

การต่อสู้ครั้งสุดของความแข็งแกรทางกลยุทธศาสตร์?

dูแม่นเชสเตอร์เรโซอเมริกา vs. วิลาโนวา: สุดท้ายจบไปด้วยคะแนนรวม 4–0 แนวรับไม่ได้พังลง — มันถูกออกแบบมาเพื่อตายอย่างเงียบ ๆ ผู้เล่นทำประตูสองครั้ง? เขาไม่เคยวิ่ง เขาแค่วางคอยให้ช่องเปิด — จากนั้นเขาก็เคลื่อนไปเหมือนน้ำผ่านความเงียบ